Page Nav

HIDE

Grid

GRID_STYLE

Pages

Classic Header

{fbt_classic_header}

Breaking News

latest

Ισορροπώντας στην Γραμμή του... (Ζ)Ορίζοντα.... Γράφει ο Χρήστος Κυραρίνης

ΙΣΟΡΡΟΠΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ…  (Ζ)ΟΡΙΖΟΝΤΑ       (Φώτο λεζάντας)                    Είναι γεγονός ότι ο τρόπος και οι συνθήκ...

ΙΣΟΡΡΟΠΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ…  (Ζ)ΟΡΙΖΟΝΤΑ

     
(Φώτο λεζάντας)              
     Είναι γεγονός ότι ο τρόπος και οι συνθήκες διαβίωσης των Ελλήνων γίνεται μέρα με την μέρα ολοένα και δυσκολότερες. Η καθημερινότητα των ανθρώπων γίνεται όλο και πιο αγχωτική και πιεστική οδηγώντας την κατάσταση σ’ έναν άνισο αγώνα επιβίωσης που απ’ ότι φαίνεται τελικά η έκβασή και το αποτέλεσμά του είναι εκ των προτέρων "στημένο" και καθορισμένο. Ανεργία, χαράτσια, νέα μέτρα και πάλι φόροι, και νέες περικοπές, και άλλοι πρόσθετοι φόροι και "κούρεμα" των συντάξεων και  πάλι φόροι, κόντρα φόροι… είναι μερικά απ’ τα μεγάλα φορτία που εναποθέτονται διαρκώς στις "πλάτες" των Ελλήνων επιβαρύνοντας όλο και περισσότερο τον ήδη συρρικνωμένο οικονομικό προϋπολογισμό κάθε οικογένειας προμηνύοντας ένα ολοένα και δυσχερέστερο αύριο.

     Η δύσκολη καθημερινότητα των ελληνικών οικογενειών επιβεβαιώνεται και αριθμητικά μέσω της έρευνας της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής που δόθηκε στη δημοσιότητα στις αρχές του Ιανουαρίου, όπου και παρατηρείται ότι το διαθέσιμο εισόδημα κάθε νοικοκυριού μειώθηκε το τέταρτο τρίμηνο του 2012 κατά 10,6% σε σύγκριση με το αντίστοιχο του 2011 και αναμένεται σύμφωνα με τους στατιστικολόγους στο τέλος του 2013 τα ποσοστά να έχουν αγγίξει το 30 με 35%! Απόρροια της εξέλιξης αυτής (σύμφωνα πάντα με την ίδια έρευνα) φαίνεται να είναι: οι απολύσεις και η συνεχής μείωση των αποδοχών των εργαζομένων, οι αυξημένοι φόροι εισοδήματος και ακίνητης περιουσίας που πρέπει να καταβάλλονται από τους φορολογουμένους και οι διαρκείς μειώσεις των κρατικών – κοινωνικών παροχών (επιδόματα) που εισπράττουν τα νοικοκυριά. Ενδεικτικό της δυσχέρειας των νοικοκυριών ν’ ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους είναι και το ποσοστό αποταμίευσης (η ακαθάριστη αποταμίευση προς το ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα) που κυμάνθηκε στο -8,1% το τελευταίο τρίμηνο του 2012, εν συγκρίσει με το -2,8% του αντιστοίχου τρίμηνου του 2011, ενώ τα ποσοστά αυτού αναμένεται να έχουν φτάσει στα επίπεδα του -20% στα τέλη του τρέχοντος χρόνου.

     Μέσα σε μια τόσο οικονομικά καταπιεσμένη κοινωνία αναρωτιέται κανείς πόσες και  ποιες  παροχές  έχουν  απομείνει  τελικά στους πολίτες που να επαρκούν  και να τους βοηθούν ν’ ανταπεξέρχονται στις διογκωμένες απαιτήσεις – υποχρεώσεις που καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν; Οι απαντήσεις που μπορούν να δοθούν είναι πολλές και φυσικά υποκειμενικές ανάλογες με τα κριτήρια και τα πιστεύω του καθενός, έχοντας όμως όλες ως σταθερά έναν κοινό παρανομαστή και στόχο που αποσκοπεί στην βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης του ατόμου και γενικότερα του συνόλου. Υπάρχει όμως και ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός που πλέον είναι ξεκάθαρο, κάποιοι και κατά περίεργη σύμπτωση όλοι αυτοί που θεωρητικά μεριμνούν για το καλό της κοινωνίας, φροντίζουν και με την ανέχεια τους επιτρέπουν στο να πολλαπλασιάζονται οι δυσχέρειες της καθημερινότητας και μετατρέποντας τις συνθήκες διαβίωσης σε συνθήκες απλής επιβίωσης. Θέλουν να καταστήσουν την μνήμη φορτίο επαχθές κάνοντας τον κόσμο να πάψει να κρίνει, να θυμάται και ν’ αντιδρά. Πλέον όμως μετά απ’ όλα αυτά τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα, φαντάζει απίθανο σενάριο(;) να συνεχίσουν όλοι αυτοί οι δήθεν εθνοσωτήρες να κατορθώσουν να συνεχίσουν να "θολώνουν" τις σκέψεις των ανθρώπων με φθηνό-φιλοσοφίες και διπλωματικές δικαιολογίες. Μέρα με την μέρα όλο και περισσότεροι, ακόμα και όσοι είχαν ναρκωθεί όλα αυτά τα τελευταία χρόνια απ’ τις αμπελοφιλοσοφίες των κυβερνώντων και είχαν πέσει σε λήθαργο, έχουν αρχίσει να ξυπνούν και σιγά-σιγά να κατανοούν την κρισιμότητα της κατάστασης και των τεκταινομένων γεγονότων, προβάλλοντας τα πρώτα σημάδια αντίδρασης, είτε γιατί πλέον είδαν την "φωτιά που καίει τα γύρω σπίτια να περικυκλώνει και τα δικά τους", είτε γιατί  απλώς αναγνώρισαν ταχύτερα απ’ τους υπολοίπους τον επερχόμενο κίνδυνο. Τη δεδομένη χρονική στιγμή μικρή σημασία έχει το πότε, το πώς και το υπό ποιες συνθήκες διαπιστώθηκε απ’ τον καθένα το πρόβλημα, αυτό που έχει σημασία είναι να μην ξεχνιέται ότι όλοι αυτοί που ήλεγχαν το παρελθόν θέλουν να συνεχίσουν να καθορίζουν το παρόν και το μέλλον, αν συνεπώς δεν ήταν και δεν είναι αρεστές στην πλειονότητα του κοινωνικού συνόλου οι συνθήκες διαβίωσης, θα πρέπει να κινητοποιηθεί και να δραστηριοποιηθεί άμεσα. Τίποτα δεν κερδίζεται και δεν επιτυγχάνεται χωρίς κόπο, αν δεν διεκδικήσεις κάτι και παραμένεις απλώς παρατηρητής των γεγονότων τίποτα και κανένας δεν πρόκειται να σου χαριστεί,  όταν όμως διεκδικείς έχεις ελπίδες να κερδίσεις κάτι, κάτι ίσως μικρό η και αρκετά μικρότερο απ’ αυτό που αρχικά πίστευες, αυτό  δεν παύει να συνιστά μια επιτυχία ή έστω μια μικρή νίκη που μπορεί να προσδοκά ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες  και να κοιτάζει αισιόδοξα το μέλλον.

     Μιας όμως και μιλάμε για την οικονομική κρίση, τις συνέπειες αυτής και τις μεταβολές που έχουν υποστεί οι συνθήκες διαβίωσης στην χώρα μας, θα ήταν παράληψη να μην προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα και από μια άλλη οπτική, με μια ίσως πιο αντικειμενική και ψύχραιμη ματιά. Η οικονομική κρίση που  μαστίζει την Ελλάδα (και όχι μόνο) και όλο το κοινωνικό σύνολο της είναι ένα δεδομένο γεγονός που κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει και ν’ αφήσει στην άκρη.  Ποια τελικά όμως είναι η εικόνα που παρουσιάζει η Ελλάδα σ’ έναν ουδέτερο "τρίτο παρατηρητή", η εικόνα αυτή συνάδει με την πραγματικότητα; Χρήσιμο θα ήταν ν’ αναρωτηθεί και να επιδιώξει κανείς να μάθει πως αλήθεια αντιλαμβάνεται και βλέπει την κατάσταση ένας τρίτος και πιο αντικειμενικός παρατηρητής, όπως για παράδειγμα ένας τουρίστας που επιλέγει να επισκεφθεί την Ελλάδα και ποια τελικά είναι η γενική γνώμη που αποκομίζει. Επισκεπτόμενος ένας τουρίστας την Αθήνα η κάποιο απ’ τα τουριστικά θέρετρα της νησιωτικής (κυρίως) και της ηπειρωτικής χώρας μπορεί να διαγνώσει και να κατανοήσει την οικονομική κρίση που περνούν οι Έλληνες και ταλανίζει την χώρα γενικότερα; Κάποιος ξένος λόγου χάρη που επιλέγει ως προορισμό την Αθήνα, και κάνει μια βόλτα στο κέντρο της πρωτεύουσας (το Σύνταγμα, το Μοναστηράκι το Θησείο, την Ακρόπολη κλπ) βλέποντας τα πολυκαταστήματα, τα εμπορικά μαγαζιά και κυρίως τα μέρη μαζικής εστίασης και ψυχαγωγίας (εστιατόρια, καφετέριες, μπαρ, κινηματογράφους, κλπ) ακόμα και μια απλή καθημερινή ημέρα γεμάτα η σχεδόν γεμάτα τις περισσότερες ώρες του 24ωρου, ή απ’ τις συνηθέστερες περιπτώσεις κάποιος που επιλέγει κατά τους θερινούς μήνες να επισκεφθεί κάποιον απ’ τους πολυδιαφημισμένους νησιωτικούς προορισμούς της χώρας  (Μύκονο, Σαντορίνη, Κέρκυρα, Ρόδο, Κρήτη, κλπ)  και συναντά έναν αρκετά μεγάλο αριθμό ανθρώπων να διασκεδάζει και να κινείται γύρω απ’ τους ρυθμούς του καλοκαιριού και της ψυχαγωγίας, εύλογα δεν θα μπορούσε καθένας απ’ αυτούς μ’ αυτήν την πρώτη  αναγνωριστική και φευγαλέα ματιά της πρώτης εντύπωσης, ν’ αναρωτηθεί για το τι είδους οικονομική κρίση υφίσταντο οι Έλληνες τη στιγμή που ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό εξ’ αυτών διαθέτει και αφιερώνει πάρα πολύ χρόνο στην ψυχαγωγία και την διασκέδαση; Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ένας συντάκτης του BBC ο Mark Lowen (εξειδικεύεται και παρακολουθεί οτιδήποτε θέματα έχουν να κάνουν με την Ελλάδα)ο οποίος στις 26/9/12 αφιέρωσε ένα άρθρο του στην οικονομική κρίση της Ελλάδος με τον τίτλο   "The pain behind the beauty". Ο συντάκτης που απ’ ότι φαίνεται έχει προσαρμοστεί πλήρως στα γηγενή τεκταινόμενα και συνήθειες των Ελλήνων, υπογραμμίζει στο άρθρο του τις θυσίες και τις επιπτώσεις που έχει η οικονομική κρίση στην καθημερινή ζωή των Ελλήνων καθώς επίσης έκπληκτος επισημαίνει πως είναι πολύ δύσκολο για κάποιον που δε γνωρίζει το πως πραγματικά έχει η κατάσταση να εντοπίσει την κρίση και αυτό είναι το πιο παράδοξο, χαρακτηριστικά αναφέρει: "Αν περάσεις μια βόλτα και καθίσεις σε κάποιο από τα αθηναϊκά εστιατόρια και τις καφετέριες  του  κέντρου,   θα σκεφτείς πως δεν υπάρχει κρίση. Σε πολλά από αυτά τα μαγαζιά μάλιστα, δε βρίσκεις ούτε να κάτσεις", και πολλά ακόμα παρόμοια παραδείγματα. 

 20-2-13, ώρα 15:30.  Άποψη  παραδοσιακών ψητοπωλείων (πλησίον της πλ. Μοναστηρακίου).
Απ’ ότι φαίνεται τελικά ίσως είναι αρκετά δύσκολο για κάποιον που έρχεται στην χώρα μας για λίγες μόνο ημέρες, βάσει των πραγμάτων που βιώνει και των εικόνων που βλέπει να μπορέσει να κατανοήσει την οικονομική στενότητα των Ελλήνων ή ακόμα και αν κάποιος το κάνει, είναι αδύνατο να μπορέσει να εκτιμήσει ακριβώς το μέγεθος της. Αξίζει πραγματικά να προσπαθήσει να εντοπίσει  κανείς τους λόγους που οδηγούν σ’ αυτό το συμπέρασμα καθώς επίσης και ν’ αναρωτηθεί σε πόσο μεγάλο αριθμό εκ των τουριστών δημιουργείται τελικά αυτή η εντύπωση. Μήπως τελικά αυτή η εσφαλμένη εικόνα που βγαίνει προς τα έξω θα έπρεπε να κινήσει την περιέργεια και να κάνει τους Έλληνες να προβληματιστούν λίγο περισσότερο;;; Σίγουρα ναι, θα έπρεπε αυτό το γεγονός άπαντες να τους κάνει αν μη τι άλλο να προβληματιστούν και να σκεφθούν κάποια πράγματα λίγο διαφορετικά και ίσως λιγάκι αντικειμενικότερα. Ωστόσο επί της ουσίας η πραγματική εικόνα των πραγμάτων και της περιρρέουσας κατάστασης φαίνεται να εξισορροπείται κάπου στη μέση, δεν είναι ούτε απόλυτα "μαύρη", ούτε φυσικά απόλυτα "άσπρη" φυσικά, μοιάζει δηλαδή να δημιουργείται μια κοινωνία ζωγραφισμένη μέσα σε "τόνους γκρίζου", χρησιμοποιώντας και μετατρέποντας ως χρώματα λευκού και μαύρου τους ίδιους τους ανθρώπους, όπου το "πάντρεμα" των δύο αποδίδει το γκρίζο, το γκρίζο που τελευταία τείνει να γίνεται όλο και σκουρότερο.  Το αν κάποιος παίρνει λευκή η μαύρη απόχρωση στην συμπλήρωση του φόντου μικρή σημασία έχει, αυτό που έχει σημασία είναι να διαπιστωθεί ότι ζούμε σε μια κοινωνία αντιφάσεων και μεγάλων διαφορών που όσο πάνε γίνονται όλο και μεγαλύτερες.

      Πράγματι κάνοντας κάποιος ένα περίπατο στο κέντρο της Αθήνας ή πηγαίνοντας σε κάποιο μεγάλο κέντρο εστίασης – ψυχαγωγίας είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα συναντήσει πληθώρα κόσμου που είτε θα κάνει την βόλτα του είτε θα απολαμβάνει το φαγητό και το ποτό του σαν να μην συμβαίνει τίποτα, πως μπορεί όμως να αγνοήσει ή να μην παρατηρήσει κανείς λιγάκι παρακάτω, επίσης πολλούς ανθρώπους που έχουν βρεθεί ξαφνικά στον δρόμο να ζητιανεύουν, να πεινάνε, να κοιμούνται μέσα στην βροχή, να συνωστίζονται στις ουρές με τα συσσίτια, ή ακόμα να μην βλέπει ανθρώπους που έχουν στα μάτια τους την μελαγχολία και το άγχος έχοντας στραμμένο το βλέμμα μόνιμα προς τα κάτω. Δυο τόσο διαφορετικές εικόνες μέσα σε ένα τόσο μικρό χώρο αντικρούουν η μία την άλλη με έναν τρόπο που μάλλον μοιάζει παράλογος, σκιαγραφώντας ένα δυσανάλογο σύνολο που προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε μια γραμμή με πολλά σκαμπανεβάσματα, τεθλασμένη. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να βλέπει κανείς τα πράγματα απ’ όλες τις πτυχές τους, να μην αγνοεί τίποτα και να μην αρκείται στην πρώτη εντύπωση ή σε πράγματα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Φυσικά φαντάζει απίθανο να μπορέσει να πιστέψει κάποιος, ειδικά ένας τρίτος ότι λίγα μόνο τετράγωνα η μέτρα παραπέρα από εκεί που συναντά κόσμο να ζει σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα στην ζωή του, υπάρχουν άνθρωποι που ποδοπατούνται να προλάβουν να πάρουν κάτι απ τα τρόφιμα που μοιράζονται δωρεάν. Και πώς να το πιστέψει, εδώ αδυνατεί καθένας από εμάς να το συλλάβει που πλέον το βιώνει καθημερινά, μοιάζει απίστευτο δυστυχώς όμως είναι πέρα ως πέρα αληθινό.

Ίσως και τα μηνύματα στους τοίχους κάτι να θέλουν να  πουν…

Ο τρόπος ζωής των Ελλήνων τα τελευταία χρόνια και οι συνήθειες που όλοι μηδενός εξαιρουμένου έχουν αναπτύξει μέσα απ’ την γενικότερη νοοτροπία του συνόλου, δεν μπορούν να καταστήσουν κανένα άμοιρο ευθυνών, σίγουρα όμως δεν ευθύνονται αυτοί για την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα σήμερα. Άλλοι είναι αυτοί που φταίνε και πήραν την μερίδα του λέοντος, αυτοί που ακόμα τώρα προσπαθούν να κάνουν τις μέρες μας ακόμα πιο γκρίζες, το μέλλον ακόμα πιο ζόρικο. Πόσο επιπλέον λιτότητα μπορεί ν’ αντέξει ο ελληνικός λαός; Γίνεται; Πρέπει να δραστηριοποιηθούν πλέον όλοι προκειμένου να μην επιτραπεί σε όλους αυτούς τους ανεκδιήγητους να συνεχίσουν περαιτέρω να αμαυρώνουν τις ζωές ενός ολόκληρου έθνους δίχως ίχνους ενδοιασμού. Το να μάθεις να ζεις στο σκοτάδι ίσως συνηθίζεται αλλά δεν αρκεί για να σε κάνει να ζεις, η τουλάχιστον να ζεις ευτυχισμένα,  η αξία και η προσμονή της λάμψης του φωτός της επόμενης χαραυγής είναι αυτή που σου δίνει διάθεση να ζήσεις. Το σκοτάδι είναι αυτό που τελικά σε βοηθάει να εκτιμήσεις την αξία της επόμενης ημέρας, φτάνει μόνο να μην ξεχάσεις πως είναι η μέρα και αφεθείς… Προσδοκείς ένα καλύτερο μέλλον αν ζεις όμορφο σήμερα, γιατί το σήμερα γίνεται δυνατό παρελθόν που θεμελιώνει και καθορίζει το αύριο. Αξίζει να προσπαθήσει κανείς να πάρει την παλέτα με τα χρώματα, να ζωγραφίσει τον κόσμο με τους δικούς του τόνους και αποχρώσεις και να μπει μέσα να ζήσει…!


Επιμέλεια κειμένου
 Χρήστος Κυραρίνης