...για την απάνω γειτονιά! Όπου απάνω γειτονιά για τώρα, βάζω το νησί. Και δεν ανοίγω ούτε πανιά, αλλά, η θάλασσα μένει η ίδια,
...για την απάνω γειτονιά!
Να! και 'κείνη η κατσίκα...
Ρακί Φαλαταδιανό!
Θα βράσουν ν' ανασάνει το μέσα τους,
Κι' ήθελα νά 'μουν και ΄γω εκεί, να σταθούμε μαγεμένοι απ’ τις πρώτες
Όπου απάνω γειτονιά για τώρα, βάζω το νησί.
Να! και 'κείνη η κατσίκα...
άλλη γωνιά της Τήνος...
Ρακί Φαλαταδιανό!
Θα βράσουν ν' ανασάνει το μέσα τους,
σε τούτη την Αιγαιακή πέτρα το σταφύλι γίνεται πνεύμα, που μπολιάζει
τις παρέες με ζέστα ανθρώπινη, συντροφεύει τα κρύα βράδυα με τη
διάφανη παρουσία του, ανοίγει κλεισμένες από καιρό πόρτες του μυαλού
και βγάζει στο φως ξεχασμένες ιστορίες από το νησί πού ‘φυγε.
"Τί ωραίες φωτογραφίες", θα πεις!
"Αμ, δεν είναι δικές μου", θα πω...
Μου τίς έστειλε εκείνος ο Αντώνης, σαν εκδίκηση που πήγα δυό
βδομάδες πριν από 'κείνον στο νησί..!
Κι' ήθελα νά 'μουν και ΄γω εκεί, να σταθούμε μαγεμένοι απ’ τις πρώτες
στάλες μέσα στο μέταλλο, να μυρίσουμε το πρωτόρακο, να ροκανίσουμε
στραγαλάκια περιμένοντας κι’ απέ, να βάλουμε επιτέλους στο στόμα μας
την πρώτη γουλιά απ΄το φετεινό, το φρέσκο...
Πώς λέει 'κείνο το ξενοτοπίτικο τετράστιχο...
Να φαν τα λάφια μάλαθρο,
Πώς λέει 'κείνο το ξενοτοπίτικο τετράστιχο...
Να φαν τα λάφια μάλαθρο,
κι οι μούλες το τριφύλλι
κι ο νιός να πιή παλιό κρασί,
ρακί ματαβρασμένο.