Ο.Κ! Ο Κατίδης είναι βλάκας ή φασίστας. Εμείς τι από τα δύο; ...γράφει ο Παναγιώτης Χ. Πρασσάς

Ο Φασισμός δεν αποτελεί προϊόν της κρίσης, αλλά τον τρόπο διαχείρισής της από τα αφεντικά. Αναρχικό σύνθημα Μουσική ...

Ο Φασισμός δεν αποτελεί προϊόν της κρίσης, αλλά τον τρόπο διαχείρισής της από τα αφεντικά.

Αναρχικό σύνθημα

Μουσική

Χαίρετε!

Μία σύντομη αλλά επίπονη οικογενειακή περιπέτεια, δυστυχώς χωρίς αίσιο τέλος, με κράτησε μακριά από πολλά, μεταξύ άλλων και από την παρούσα στήλη. Επανέρχομαι, με ένα θέμα που τάραξε τις ευαισθησίες μου.  Όσοι με ξέρετε έστω και λίγο γνωρίζετε την ανιδιοτελή στράτευση μου με τον σπουδαίο για μένα σύλλογο της Α.Ε.Κ. Μία ομάδα που έμαθα να θαυμάζω μέσα από τα επιτεύγματά της αλλά έμαθα να αγαπώ μέσα από τις κάθε λογής αντιξοότητες που βίωνε και βιώνει, άλλοτε με δική της ευθύνη και άλλοτε όχι. Το συγκεκριμένο ζήτημα που ανέκυψε με τον ποδοσφαιριστή Κατίδη εκτός από την σχέση μου με την Α.Ε.Κ και το ποδόσφαιρο εν γένει, άγγιξε και τα επιστημονικά μου ενδιαφέροντα καθώς αφορά σε ένα κλάδο της ιστορίας με τον οποίο ασχολούμαι εδώ και χρόνια, τη διανοητική ιστορία ή αλλιώς ιστορία των ιδεών και συνεπώς των ιδεολογιών. Ο εθνικιστικός και ο υπερεθνικιστικός λόγος και οι συμβολισμοί του αποτελούν για τους διανοητικούς ιστορικούς αντικείμενο μελέτης, με την υποσημείωση πάντα ότι οι επιστήμονες αυτοί διατελούν όσο το δυνατόν απαλλαγμένοι από την προσωπική τους πολιτική αντίληψη και ιδεολογία.

Δεν θέλω να δημοπρατήσουμε τις δύο εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις που κατά κόρον ακούστηκαν αυτές τις ημέρες. Ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίχτηκε είτε ότι το παιδί είναι άμοιρο ευθυνών και πρέπει να βγει λάδι γιατί για όλα φταίει η άτιμη κοινωνία είτε ότι είναι η μετενσάρκωση του Χίτλερ και πρέπει να τον στείλουμε δια παντός εξορία στα... Γκούλαγκ να σπάει πάγους μέχρι το τέλος των καιρών!  Θα επιδιώξω να ψάξω (διότι και εγώ δεν τις έχω βρει ακόμη όλες) τις απαντήσεις σε μερικά ερωτήματα που προέκυψαν από την υπόθεση αυτή και δεν απαντήθηκαν ή απαντήθηκαν πολύ πρόχειρα κατά την ταπεινή μου γνώμη. Στην εποχή που ο μέσος Νεοέλληνας αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο... pretty bra και στο genie bra για να αγοράσει τον στηθόδεσμο με τον οποίο θα δείχνει πιο ευπαρουσίαστη η κυρά του, την εποχή που οι εξελίξεις στο χαρέμι του... μεγαλοπρεπούς Σουλεϊμάν μονοπωλούν τις συζητήσεις, ένα ομολογουμένως ιδιότροπο παιδί ήρθε να ταράξει τα νερά της ελληνικής κοινωνίας! Υπόσχομαι ότι θα μιλήσω όσο γίνεται απαλλαγμένος από την άδολη αγάπη μου για την ομάδα της Α.Ε.Κ, αλλά και από την σθεναρή αντιφασιστική μου νοοτροπία, χωρίς να διεκδικώ πρωτεία αντικειμενικότητας, τα οποία εκ των πραγμάτων θεωρώ ουτοπικά.

To άρθρο είναι λιγάκι... μεγαλούτσικο, φόρος τιμής στους αναγνώστες που με στερήθηκαν κοντά δυο μήνες. Αστειεύομαι, αλλά ό,τι και να αφαιρούσα θα το καθιστούσε ελλιπές. Προτείνω δύο μεθόδους ανάγνωσης: Έχω χωρίσει το άρθρο σε ερωτήματα-ενότητες, άρα: 1) Μπορείτε να διαλέξετε μόνο τα ερωτήματα που σας απασχολούν και θέλετε να διαβάσετε μία γνώμη 2) Εναλλακτικά μπορείτε να διαβάζετε ένα ερώτημα κάθε ημέρα, άλλωστε το θέμα θα είναι επίκαιρο για καιρό ακόμη!

1^ον: Είναι φασίστας ο Γ. Κατίδης;

Ευχαριστώ τον διανοητή και φίλο μου Γιαννάκη Σ. Αλιμπέρτη
για την ευγενική παραχώρηση τής ως άνωθι φώτο - έμπνευσης

Η κοινή λογική και τα στοιχεία μέχρι τώρα συγκλίνουν στο ότι ο Κατίδης δεν είναι φασίστας με την στενή έννοια του όρου. Έχετε προσέξει τα τατουάζ με τα οποία έχει κοσμήσει το σώμα του και σε κάθε ευκαιρία επιδεικνύει; Μία όμορφη κοπελιά σε κάθε μπράτσο, ένα «never give up» στο λαιμό, κάμποσα μελιστάλακτα ή διακοσμητικά ακόμη και, τέλος, το κυριότερο στην κοιλιά: «get rich or die trying», δηλαδή η αποθέωση του  αμερικανικού ονείρου, όπως εκφράστηκε από ράπερ των Η.Π.Α: τα πάντα θυσία για το χρήμα, απώτερος και μόνος στόχος η υλική ευμάρεια. Αντιθέτως, αν δεν έχετε δει τατουάζ φασιστών ή έστω φασιζόντων, κάντε ένα κόπο να ρίξετε μία ματιά στο διαδίκτυο: Στόχοι, μαίανδροι, αγκυλωτοί σταυροί, τα δύο «S» σε κεραυνική εκδοχή, ασπίδες της αρχαίας Λακεδαίμονος με εκατέρωθεν το «Μολών Λαβέ»(!), νεκροκεφαλές και άλλα... τρομακτικά.

Η εν γένει συμπεριφορά του Κατίδη άλλωστε δεν προδίδει κάτι τέτοιο. Λίγες μέρες πριν το συμβάν ήταν ο πρωταγωνιστής σε εκστρατεία της Α.Ε.Κ κατά του bullying (εκφοβισμός, απειλή, η ταπείνωση ή η παρενόχληση παιδιών, προεφήβων και εφήβων από ομηλίκους τους, συνήθως στο σχολικό περιβάλλον). Ο ίδιος δήλωσε ότι έχει (ετεροθαλή) αδελφό κατά το ήμισυ Πορτορικανό και κατά το... όλον έγχρωμο και ότι έχει ποντιακή καταγωγή. Αυτό είναι ένα ικανό αλλά όχι επαρκές επιχείρημα. Σας θυμίζω ότι ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Αιτωλοακαρνανίας Κ. Μπαρμπαρούσης, είναι νυμφευμένος με Μεξικανή σύζυγο, ενώ η πλούσια κώμη του κάθε παρά άλλο σε σκίνχεντ φασίστα παραπέμπει. Αυτά όμως σε τίποτα δεν τον απέτρεψαν από το είναι επικεφαλής ταγμάτων εφόδου εναντίον μεταναστών, να δηλώνει ότι είναι «εθνικιστής από μικρό παιδί» και τελικά να εκλέγεται βουλευτής εύκολα με κεντρικό του σύνθημα «να ξεβρομίσει ο τόπος από τους ξένους», εξαιρουμένης –φαντάζομαι– της συζύγου του. Επίσης, μεταξύ των βουλευτών της Χρυσής Αυγής συμπεριλαμβάνονται και κάποιοι ποντιακής καταγωγής αν δεν απατώμαι.

Το σπουδαιότερο στοιχείο υπέρ της μη φασιστικής του ταυτότητας είναι η ίδια του η συμπεριφορά. Μία συμπεριφορά αλαζονική, εγωκεντρική με έντονη τη διάθεση αυτοπροβολής, αλλά ποτέ ως τώρα ο Κατίδης δεν επέδειξε πολιτικές πεποιθήσεις με ακραίο ιδεολογικό περιεχόμενο. Επιπλέον, η κατοπινή αντίδρασή του τη βραδιά που φρόντισε να χαιρετήσει σαν τον Μιχαλολιάκο στα… καλά του, καθόλου δεν θυμίζει φασίστα. Ένας γνήσιος νοσταλγός του Μουσολίνι δεν θα έβγαινε να ακυρώσει και να αναθεματίζει αυτό που έκανε, δηλώνοντας άγνοια και αποτροπιασμό για ό,τι συνέβη σαν επτάχρονο που τον πιάνει η δασκάλα στα πράσα να αντιγράφει. Δεν σας έκανε εντύπωση και η ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής που ενώ στην αρχή υπερασπίζεται τον παίκτη γιατί θεωρεί ότι ένα νέο υπερεθνικιστικό αστέρι γεννιέται, αμέσως κατέβηκε από το επίσημο ιστότοπο; Μετά βγήκε μία άλλη, μάλλον υποτιμητική, για τον ποδοσφαιριστή από το ακροδεξιό κόμμα που κατάλαβε ότι ο Κατίδης δεν είναι «δικός της», false alarm.

Νομίζω ακόμη ότι η ιστορία οφείλει να δίνει και τον λόγο στα υποκείμενά της. Αν ο Κατίδης θεωρεί εαυτόν μακριά από τη φασιστική ιδεολογία, όπως δήλωσε, αυτό πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν και να μάθουμε να μην αποδίδουμε ταυτότητες με ιδιαίτερο και αρνητικά φορτισμένο βάρος λόγω συγκυριακών συμβολισμών. Αν ήταν έτσι τα πράγματα θα έπρεπε να συμφωνήσουμε ότι τα χιλιάδες παιδιά που σχηματίζουν με τα δάκτυλα τους τα διάσημα «κερατάκια» στις rock και heavy metal συναυλίες είναι άπαντες αμετανόητοι σατανιστές και θα πρέπει παρ’ αυτά να πιάσουν ένα κελί μαζί με τον Κατσούλα στον Κορυδαλλό! Ο πλανήτης διαθέτει εκατομμύρια σατανιστών και εμείς οι «καλοί χριστιανοί» σφυρίζουμε αδιάφορα!

Τέλος, ας εξετάσουμε λίγο και τον παράγοντα «ηλικία». Ασφαλώς και δεν είναι η απόλυτη δικαιολογία το νεαρόν του θύτη. Πλην, όμως χωρίς να δικαιολογώ κανέναν, νομίζω ότι ανέκαθεν ένα «ατίθασο νιάτο» είναι πιο επιρρεπές σε τέτοιου είδους ενέργειες, χωρίς απαραίτητα να γνωρίζει τι ακριβώς κάνει και τι σημαίνει αυτό που κάνει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν συμμαθητή μου, τον Αντώνη Χ. που μέχρι τις αρχές Λυκείου που κάναμε παρέα είχε στο μαύρο καπέλο του σχεδιασμένα με κιμωλία(!) από τα αριστερά το «Α» σε κύκλο και από τα δεξιά τον αγκυλωτό σταυρό. Θυμάμαι τον φωνάζαμε «αναρχοφασίστα» και τον κοροϊδεύαμε, εμείς, οι 15χρονοι ξερόλες. Του ζητώ συγγνώμη από εδώ. Σήμερα είναι ένας «καθωσπρέπει» αρραβωνιασμένος φαρμακοποιός από όσα μαθαίνω και μάλλον ψηφίζει κάτι μεταξύ Ν.Δ και ΣΥ.ΡΙΖ.Α, με πιθανότερο το πρώτο. Τι σημαίνει αυτό; "Απολιτίκ" νέοι σε αναζήτηση ταυτότητας, νεολαίοι που κραυγάζουν ότι θέλουν ιδεολογική κατεύθυνση (αλλά όχι χειραγώγηση), ζητούν έξυπνες και όχι πονηρές απαντήσεις σε σοβαρά ερωτήματα και εμείς κάνουμε τους κουφούς παντογνώστες κριτές. Βέβαια, η πολιτεία του δίνει το δικαίωμα ψήφου, άρα τον θεωρεί ώριμο και ικανό να κρίνει. Αλλά του θέτει και περιορισμούς: «ψήφισε ό,τι θέλεις, γίνε Χρυσαυγίτης, δεν τρέχει κάστανο! Επειδή όμως παίζεις και μπάλα αγοράκι μου και επειδή την μπάλα τη βλέπει πολύς κόσμος στην τηλεβουλή... εεε σόρι στην τηλεόραση εννοούσα, πρόσεχε τι κάνεις και τι λες». Όφειλε να γνωρίζει περισσότερα ο Γιώργος, αλλά και κάποιοι άλλοι όφειλαν να του τα κάνουν πιο εύκολα να τα καταλάβει, σεβόμενοι τις ιδιαιτερότητες του. Έχει την ανάγκη και το δικαίωμα της μοναδικής αντιμετώπισης όπως κάθε παιδί.

Στο κάτω-κάτω δεν νομίζω ότι είναι πρωτεύον να αναζητήσουμε και να (κατα)κρίνουμε τις ιδέες του καθενός αλλά τις πρακτικές (σύννομες η μη) που αυτός ακολουθεί στη ζωή του.

2^ον: Είναι ο φασιστικός χαιρετισμός του Γ. Κατίδη και ρατσιστικός;

Κατ’ αρχάς υπόσχομαι ότι σε ένα άρθρο στο μέλλον θα αναλύσω βάση της διεθνούς βιβλιογραφίας και άλλων, πολύ ανώτερων από μένα, μελετητών  την ιδεολογία του φασισμού και των ολοκληρωτικών παρακλαδιών του. Σήμερα δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια του χώρου, πλην όμως θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η ιδεολογία αυτή, επειδή ακριβώς αποτελεί ταμπού, ειδικά σε Ευρώπη και Ελλάδα λόγω των βιωμάτων που έχουμε όλοι εγγράψει στη συλλογική μας μνήμη, είναι πολύ λίγο γνωστή. Δεν είναι τόσο απλοϊκή όσο νομίζουμε και εκεί ακριβώς ελλοχεύουν πολλοί κίνδυνοι. Πάντως, εν γένει βασίζεται σε μία ριζοσπαστική αυταρχική εθνικιστική πολιτική ιδεολογία και ένα μαζικό κίνημα που έχει ως στόχο να θέσει το έθνος, το οποίο ορίζει βάσει αποκλειστικών βιολογικών, πολιτισμικών ή/και ιστορικών συνθηκών, υπεράνω κάθε άλλης αξίας. Όλα τα παραπάνω μπορούν να αποτελέσουν στοιχεία ένταξης ή αντιθέτως στοιχεία αποκλεισμού από την «αρία» εθνική κοινότητα. Με αυτήν τη έννοια και με δεδομένο ότι ο φασισμός στην πράξη θεώρησε τα μη μέλη του κυρίαρχου έθνους υποδεέστερα στην καλύτερη περίπτωση, εξαναφιστέα στη χειρότερη ο ρατσισμός ενυπάρχει εγγενώς στο φασισμό. Για να το πούμε απλούστερα, είναι δύσκολο, ειδικά στη σύγχρονη κοινωνία με την παγκοσμιοποίηση και τις διεθνικές μετακινήσεις πληθυσμών, να επιβληθεί η φασιστική ιδεολογία και να βρει ερείσματα, αν δεν δαιμονοποιήσει τον «Άλλο».

Μολαταύτα πάλι γενικεύουμε επικίνδυνα όταν ταυτίζουμε μία ιδεολογία με μία νοοτροπία. Αν είσαι φασίστας το πιθανότερο είναι να είσαι και ρατσιστής, αλλά δεν είναι απαραίτητο. Όπως αντίστοιχα αν είσαι Αριστερός π.χ. δεν είναι απαραίτητο να είσαι και υπέρ της κοινοκτημοσύνης. Επίσης, μπορεί κάλλιστα κάποιος να είναι ρατσιστής, ενώ δεν είναι καθόλου φασίστας. Έχω κουραστεί να ακούω το εκνευριστικό, απαράδεκτο και αδόκιμο: «εγώ γενικά δεν είμαι ρατσιστής, αλλά με τους Αλβανούς είμαι! Μόνο με αυτούς, άτιμη φάρα!». Πείτε την αλήθεια, το έχετε ακούσει και εσείς και μάλιστα όχι απαραίτητα από δεξιούς ή ακροδεξιούς φίλους σας. Άρα δεν βλέπω το λόγο να θεωρηθεί ως de facto κίνηση έκφρασης ρατσισμού σαν τις συχνές που δυστυχώς βλέπουμε στα γήπεδα όλου του κόσμου. Ούτε υποχρεούται κάθε ακροδεξιός να γνωρίζει το σύνολο της ιδεολογίας του, όπως αντίστοιχα εκατομμύρια κομουνιστές ανά τον κόσμο δεν έχουν ιδέα τι αναφέρει το κομουνιστικό μανιφέστο του Μαρξ ή έστω το καταστατικό του όποιου κομουνιστικού κόμματος ψηφίζουν.

Επιπλέον, δεν αποκάλεσε κάποιον συμπαίκτη/αντίπαλο/διαιτητή/θεατή «αράπη» λ.χ., δεν εξύβρισε, δεν άσκησε σωματική ή λεκτική βία, εν τέλει δεν υποτίμησε με κανέναν τρόπο κάποιον ή κάποιους με άμεσα αντιληπτό τρόπο. Η Βουλή των Ελλήνων είχε στα σκαριά σχέδιο νόμου (δεν κατατέθηκε ποτέ) κατά της ρατσιστικής βίας (λεκτικής ή σωματικής). Δεν υπάρχει όμως ούτε ένας νόμος ή νομολογία κατά μίας ιδεολογίας, όποια και αν είναι αυτή. Τέλος, μέσα στο σχέδιο νόμου αυτό δεν περιλαμβάνεται η ποινικοποίηση φασιστικών συμβόλων, ούτε συμπεριλαμβάνεται ο φασιστικός χαιρετισμός στις ρατσιστικές εκφράσεις.

3^ον: Ποιες θα πρέπει να είναι οι συνέπειες του Γ. Κατίδη;

Νομίζω ότι οι συνέπειες που έχει ήδη υποστεί ο ποδοσφαιριστής από την καθολική –με ελάχιστες εξαιρέσεις– κατακραυγή αποτελεί ήδη την εσχάτη των ποινών. Όμως η Ε.Π.Ο συνεδρίασε εκτάκτως Κυριακάτικα, θυμίζοντας στους παλαιότερους την Κυριακή που συνεδρίασε για να δώσει στη Λάρισα το πρωτάθλημα του 1988 (με θύμα κατά σύμπτωση την Α.Ε.Κ) και τον τιμώρησε με δια βίου αποκλεισμό από τις εθνικές ομάδες χωρίς καν να έχει απολογηθεί, θυμίζοντας έτσι τα –φασιστικά μήπως;– στρατοδικεία των συνοπτικών διαδικασιών: το πρωί συλλαμβάνεσαι, το μεσημέρι δικάζεσαι το άλλο πρωί εκτελείσαι. Η Α.Ε.Κ αποφάσισε  να τον τιμωρήσει με μία σχετικά ήπια ποινή, της διακοπής συμβολαίου μέχρι το τέλος της σεζόν, όπερ για την Α.Ε.Κ σημαίνει τέσσερις αγωνιστικές. Ας ληφθεί υπ’ όψιν ότι η ομάδα θα έπρεπε να καταβάλει 200.000 ευρώ αν τον αποδέσμευε άμεσα, ποσό που για τη φετινή Α.Ε.Κ είναι υπέρογκο. Βέβαια, ας ληφθεί επίσης υπ’ όψιν ότι ο εν λόγω ποδοσφαιριστής για την σημερινή Α.Ε.Κ που ακόμη παλεύει για τη σωτηρία, για όσους το αγνοούν, παρά τις κάτω του μετρίου και οπωσδήποτε πολύ κάτω των προσδοκιών εμφανίσεις του θα μπορούσε να φανεί ίσως χρήσιμος, όπως το Σάββατο αποδείχθηκε, με το νικητήριο γκολ που σημείωσε. Αναμένεται, τέλος, και η ποινή της super league που θα είναι σίγουρα πέντε και πλέον αγωνιστικές.

Υιοθετώντας την λογική αυτών των τιμωριών, αναρωτιέμαι: ο ποδοσφαιριστής Ρ. Τζιμπούρ, νυν του Ο.Σ.Φ.Π και πρώην της Α.Ε.Κ, δεν προκαλεί πανηγυρίζοντας υποκρινόμενος τον τρομοκράτη με το καλάσνικοφ; Πριν βιαστείτε να απαντήσετε, θέστε υπ’ όψιν ότι ο Μ. Γιοβάνοβιτς της βελγικής Λόκερεν τιμωρήθηκε στα πολιτικά δικαστήρια με πέντε χρόνια φυλάκιση(!) με αναστολή για τον ίδιο ακριβώς «φιλοπόλεμο» πανηγυρισμό. Επίσης ποδοσφαιριστές ομάδων έχουν συλληφθεί πολλάκις να βλαστημούν τα θεία (βλ. Β. Τοροσίδης) στην Ελλάδα που –αν δεν γνωρίζετε– είναι ακόμη σε ισχύ ειδικός νόμος περί προσβολής των θείων. Κατ’ αντιστοιχία, λοιπόν, θα μπορούσε λ.χ. η Αλ. Μπακογιάννη, κόρη του βουλευτή που δολοφόνησε η αριστερή-τροτσκιστική 17Νοέμβρη να διαμαρτυρηθεί για την ηθική προσβολή του πατέρα της και τις αναπόφευκτες θύμησες που της προκαλεί ο πανηγυρισμός του Αλγερινού επιθετικού. Επίσης ο νέος Πάπας Ρώμης θα μπορούσε κάλλιστα να αφορίσει τον παίκτη της Ρόμα –πλέον– Τοροσίδη που έχει συλληφθεί να βρίζει θεούς (και όχι δαίμονες) on air. Φυσικά δεν είμαι υπέρ της τιμωρίας κανενός από τους προαναφερθέντες γιατί θεωρώ απλούστατα ότι όλοι οι παραπάνω διάσημοι παίκτες σε στιγμές αδυναμίας ή ξεσπάσματος ξέφυγαν, εκθέτοντας τον εαυτό τους (βλ. δηλωμένο φασίστα Π. Ντι Κάνιο, Ιταλία κ.ά.). Ή θα πρέπει λοιπόν να τιμωρούνται όλοι συμπεριλαμβανομένου και του Κατίδη ή κανείς. Το κενό του κανονισμού είναι τεράστιο και δίνει την ευκαιρία σε όποιον θέλει να τιμωρεί οποιονδήποτε κατά το δοκούν.

Εξάλλου, πώς γίνεται σε μία χώρα να είναι νόμιμο ένα κόμμα που δεν απαρνείται επίσημα τις φασιστικές του καταβολές, που εκδίδει νόμιμα εφημερίδα, έχει νόμιμα γραφεία σχεδόν σε όλη την χώρα, ο αρχηγός του χαιρετά σαν τον Κατίδη εντός του δημοτικού συμβουλίου και εμείς να ποινικοποιούμε την πράξη ενός ποδοσφαιριστή που στο κάτω-κάτω δεν προσβάλλει κανένα. Άλλο πράγμα είναι το «απογοητεύει», ή το «στενοχωρεί», ή το «εκνευρίζει» και άλλο το «προσβάλλει». Αν δεχθούμε ότι «προσβάλλει» τότε, όπως είπαμε, ο καθένας μπορεί να προσβάλλεται από οτιδήποτε και ας ανοίξουμε έτσι έναν ατέρμονα κύκλο προσβολών, τιμωριών και εκδικητικών ενεργειών με βάση τον κανόνα της δράσης-αντίδρασης. Ας πούμε ένας άνεργος μπορεί να θεωρήσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ αποκλειστικά υπεύθυνο για την κατάντια του, καθώς επί των ημερών του καταστράφηκε οικονομικά, προσωπικά και ψυχολογικά. Αν λοιπόν ένα γκολ πανηγυριστεί τραγουδώντας «θα τον μεθύσουμε τον ήλιο σίγουρα ναι», θα μπορούσε τότε ο άνεργός μας να ζητήσει την παραδειγματική τιμωρία του πανηγυρίζοντος επειδή το άκουσμα και μόνο του ήλιου τον προσβάλλει κατάφορα;

Το ποδόσφαιρο, ως άθλημα, έχει κανόνες οι οποίοι ορίζουν το πως παίζεται το παιχνίδι και προστατεύουν παίκτες και αντιπάλους. Προνοούν και για το ίδιο το άθλημα, για την αποτροπή της δυσφήμησής του, αλλά με πολύ ελαστικά και συζητήσιμα κριτήρια που διαρκώς αλλάζουν. Η εθνική ομάδα της (φασιστικής τότε) Ιταλίας κατέκτησε το μουντιάλ του 1938 μέσα στη Γαλλία και όλοι οι παίκτες χαιρέτησαν φασιστικά. Αυτό θεωρήθηκε «σπουδαία παλικαριά»: Μέσα στο άνδρο της Δημοκρατίας, στη Γαλλία, οι Ιταλοί φασίστες απέδειξαν την ανωτερότητά τους με έναν ποδοσφαιρικό θρίαμβο. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν. Σήμερα το ίδιο πράγμα είναι κατακριτέο. Αλήθεια πώς θα τιμωρούσε η αστυνομία έναν 19χρονο νεαρό που χαιρετά φασιστικά στην πλατεία Ομονοίας; Μάλλον δεν θα έκανε τίποτα. Αν το έκανε ο ίδιος νεαρός ως οπαδός στην κερκίδα; Απλή αναφορά στα Μ.Μ.Ε, με την προϋπόθεση ότι το έπιασε η κάμερα. Αν το κάνει ένας παίκτης; Καθολική κατακραυγή και κυρώσεις σε πολλά επίπεδα.

4^ον: Είναι η Α.Ε.Κ μία αντιφασιστική ομάδα;

Ακούω συχνά το επιχείρημα ότι η Α.Ε.Κ είναι μία ομάδα με ιδιαίτερη ιστορία και ως εκ τούτου η πράξη του Κατίδη είναι ακόμη πιο κολάσιμη. Διαφωνώ και πάλι. Γνωρίζω καλά ότι η Α.Ε.Κ από γεννησιμιού της κουβαλά μία ιδιαιτερότητα: το καθήκον να εκφράζει το προσφυγικό στοιχείο, να αποτελέσει μία απάντηση πολιτισμού και συσπείρωσης των ανθρώπων που άθελά τους ξεριζώθηκαν και βρέθηκαν ξένοι σε μία χώρα που θεωρούσαν εθνικό κέντρο ή πατρίδα, αλλά δεν αντιμετωπίστηκαν πάντα ως ισότιμοι πολίτες της. Σέβομαι και τιμώ αυτό το ιστορικό γίγνεσθαι. Η ομάδα μας βέβαια στη συνέχεια μετατράπηκε (μετά το πέρας δύο γενεών προσφύγων) σε έναν σύλλογο που αναζήτησε την νέα ταυτότητα του «αδικημένου» απέναντι στο κατεστημένο, του «αγνού» απέναντι στο «δόλιο». Η «προσφυγιά» έμεινε στα συνθήματα και στα σύμβολα, αλλά στην πράξη δεν είναι δυνατόν να σκέφτεται, να αισθάνεται και τελικά να ενεργεί ως πρόσφυγας ένας οπαδός 20 ετών το 2013. Εξυπακούεται επίσης ότι δεν είναι όλοι οι οπαδοί της Α.Ε.Κ προσφυγικής καταγωγής, ενώ αντίστοιχα δεν είναι όλοι οι προσφυγικής καταγωγής οπαδοί απαραίτητα υποστηρικτές της Α.Ε.Κ.

Ακόμη όμως και αν το δεχθούμε ότι η Α.Ε.Κ παραμένει «ομάδα της προσφυγιάς» δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό την κάνει αντιφασιστική. Δεν υπέστησαν τα δεινά του Φασισμού, ντόπιου και εισαγόμενου (1936-1944), οι πρόσφυγες περισσότερο από τους λοιπούς Έλληνες. Ούτε διεκδίκησε ποτέ η ομάδα μας την αντιφασιστική ταυτότητα με τρόπο που άλλες έχουν κάνει (Προοδευτική Κορυδαλλού, Ατρόμητος Αθηνών, Αστέρας Εξαρχείων κ.ά. στην Ελλάδα, St. Pauli στη Γερμανία κ.λπ.). Το ότι οι οπαδοί της Α.Ε.Κ δεν είναι φασίστες ή φασίζοντες (με την εξαίρεση ενός κλαμπ που μεσουρανούσε στις αρχές του 21^ου αιώνα στη Ν. Φιλαδέλφεια και είχε ξεκάθαρα ακροδεξιά χαρακτηριστικά που δεν θέλουμε να θυμόμαστε) δεν σημαίνει ταυτόχρονα ότι έχουν αφιερώσει τη γηπεδική ζωή τους στον αντιφασιστικό αγώνα. Το ότι η Α.Ε.Κ είχε εκτελεσμένος αθλητές από τους Ναζί δεν έχει άμεση σχέση, καθώς δεν τους εκτέλεσαν ως αθλητές της Α.Ε.Κ, αλλά με την κλασική ναζιστική λογική: Κρίθηκαν ύποπτοι κατά του καθεστώτος. Όπως καρατομούμε εμείς τον Κατίδη ως ύποπτο κατά της Δημοκρατίας μας. Άλλωστε δεν είχε η Α.Ε.Κ το μονοπώλιο στην αντίσταση και στους εκτελεσθέντες αθλητές  επί Κατοχής. Το ότι έχει παίξει ένα φιλικό για την καταπολέμηση της φτώχειας την ίδια περίοδο την κάνει φιλάνθρωπη, άλλα όχι αντιφασιστική. Νομίζω, και με υπερηφάνεια τολμώ να υποστηρίξω, ότι η ομάδα μου θα βοηθούσε όσους έχουν ανάγκη όποια και αν ήταν η ιδεολογία που θα έφερνε την πεινά. Όπως έκανε μετά τις πυρκαγιές του 2007 και δεν νομίζω ότι από τότε η Α.Ε.Κ έγινε ομάδα της… πυροσβεστικής ή του υπουργείου περιβάλλοντος! Όσο για το συγκινητικό 1999 και το «NATO stop the bombing» που βροντοφώναξαν παίκτες και οπαδοί μας μέσα στο εμπόλεμο Βελιγράδι, ναι, το θυμάμαι με συγκίνηση, το τιμώ και αν ήμουν ενήλικος θα ακολουθούσα και εγώ. Όμως εκεί δεν πολέμησε το Φασισμό η Α.Ε.Κ, όπως συχνά άκουσα: τον ιμπεριαλισμό των Η.Π.Α καταδίκασε και τις επιλεκτικές ΝΑΤΟϊκές συμφεροντολογικές επεμβάσεις, που έσπευσαν στη Σερβία, ενώ κωφεύουν π.χ. για την κατεχομένη από το 1974 Κύπρο. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι η Α.Ε.Κ μας πήγε να υπερασπιστεί τη Σερβία του Σ. Μιλόσεβιτς, κατηγορούμενου σήμερα για πλείστα όσα εγκλήματα πολέμου (εθνοκαθάρσεις κ.λπ.), που μάλλον φασίστα θυμίζουν παρά… αριστερό επαναστάτη.

Ο κόσμος της Α.Ε.Κ πάλι έχει ένα παρελθόν που σχετίζεται με την Αριστερά (πολλοί αριστεροί βουλευτές δηλώνουν υποστηρικτές της ομάδας, η μεγαλύτερη οπαδική οργάνωση, η Original 21, έχει ιδρυθεί από αριστεριστές οπαδούς) πλην όμως δεν συνδέεται αποκλειστικά με αυτήν, κάτι που γίνεται π.χ. στην Κύπρο ή στη Γερμανία, όπου οι ομάδες ταυτίζονται με πολιτικά κόμματα και ως εκ τούτου με πολιτικές ιδεολογίες. Ο… front man της Ν.Δ. Σ. Κεδίκογλου δηλώνει Α.Ε.Κ, το ίδιο και ο… πιο Ανεξάρτητος Έλλην Π. Καμμένος, το ίδιο δήλωνε και –ο κάθε άλλο παρά προοδευτικός– μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Η Α.Ε.Κ είναι δεδομένο ότι αλιεύει οπαδούς από όλα τα μήκη και τα πλάτη του ιδεολογικού χάρτη, όπως όλες οι μεγάλες ομάδες, με κάποιες μικρές μόνο διαφοροποιήσεις στους αριθμούς. Γενικά στην πολιτική όταν δεν υποστηρίζεις κάποιον, αυτό δεν συνεπάγεται απαραίτητα ότι τον απεχθάνεσαι κιόλας.

Από την άλλη βέβαια, η ιστορία, τα σύμβολα, η πλειονότητα των οπαδών και η μέχρι τώρα πορεία της ομάδας δεν συνάδει με τον Φασισμό, αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Πλην όμως δεν είναι η Α.Ε.Κ μία ομάδα που συγκροτήθηκε, ζει και πορεύεται με σκοπό να «τσακίσει τους φασίστες σε κάθε γειτονιά». Αθλητικό σωματείο είναι που προάγει την υγεία σε σώμα και πνεύμα μέσω της άθλησης και του –εμπορικού πλέον– θεάματος. Όλα τα υπόλοιπα είναι αρμοδιότητες άλλων παραγόντων και θεσμών και ο κάθε αθλητής οφείλει να σκέφτεται κάτι περισσότερο μόνον αν επιλέξει να κατέβει στον πολιτικό στίβο (βλ. βουλευτή ΛΑ.Ο.Σ Γ. Ανατωλάκη). Κατά τα λοιπά, είναι κι ο αθλητής ένας πολίτης, όπως όλοι μας, με αναφαίρετο το δικαίωμα να εκφράζει και να υποστηρίζει όποια ιδεολογία θέλει, ακόμη και αν οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε την ιδεολογία αυτή από αρρωστημένη έως επικίνδυνη. Είμαστε οι «περισσότεροι», δεν είμαστε «όλοι».

5^ον: Ποιοι ασχολήθηκαν με τον Γ. Κατίδη;

Η απάντηση είναι εύκολη: ο κάθε πικραμένος! Απαξάπαντες! Από την ταπεινότητά μου μέχρι τη σπουδαία εθνική μας πορνοστάρ Τζούλια, συμπεριλαμβανομένων πολιτικών, καλλιτεχνών, αθλητών και φυσικά δημοσιογράφων. Θεωρώ ότι οπωσδήποτε δικαίωμα εκφοράς (πολιτικής) άποψης έχουμε όλοι και μάλιστα ισότιμα. Όμως αν το θέμα έχει λάβει τις διαστάσεις που έλαβε νομίζω ότι θα έπρεπε να πάρουν το λόγο οι ειδικοί επί του θέματος διότι κατά τα λοιπά έχουν ακουστεί απίστευτες υπερβολές, παλινωδίες, ψεύδη και ανακρίβειες που εκθέτουν αυτούς που τα ξεστομίζουν, αλλά προκαλούν ζημιά και σε πολλούς άλλους αποδέκτες. Αν πάλι το θέμα προσφέρεται μόνο για λαϊκή κατανάλωση και είναι ασόβαρο, ας μην ασχολούμαστε τόσο. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί. Χαρακτηρίζω ως τρισμέγιστη υποκρισία την εκφορά αντιφασιστικού λόγου από βουλευτές και κόμματα, ειδικά της συγκυβέρνησης, όταν αυτή έχει με σειρά νόμων έργων στηρίξει ακροδεξιές πολιτικές και όταν έχει ανεχθεί ή και προκαλέσει την άνοδο ενός ξεκάθαρα εθνικιστικού κόμματος.

Πρώτη και καλύτερη η ΔΗΜ.ΑΡ που ως αριστερό δεκανίκι μίας καθόλα δεξιάς συγκυβέρνησης, θυμήθηκε τα αριστερά-αντιφασιστικά αντανακλαστικά της. Κάτι που δεν έκανε όταν συμφώνησε τελικά στην παράταση του «χαρατσιού», κάτι που λησμόνησε όταν αριστεροί πρώην σύντροφοι κατέλαβαν τα γραφεία της στην πλ. Βικτωρίας προ μηνών.  Για να γίνω σαφέστερος, κόμματα που συμπεριλαμβάνουν ως στελέχη τους τον Μ Βορίδη, το Φ. Κρανιδιώτη δεν μπορούν να θίγονται από τον Κατίδη και τον κάθε Κατίδη επειδή έκανε με το χέρι του μία φορά κάτι που αυτοί κάνουν (ή επιτρέπουν να γίνεται) με τη σκέψη τους κάθε μέρα εδώ και χρόνια. Εκφασίζουν την κοινωνία πολιτικά και ιδεολογικά. Ο Υφυπουργός Αθλητισμού Γ. Ιωαννίδης που προΐσταται θεσμικά όλου του αθλητισμού στη χώρα, πριν εκφράζει τον αποτροπιασμό του για τον «φασίστα» Κατίδη, ξέχασε να μας εξηγήσει πως ψήφισε κατά λάθος «όχι» αντί για «ναι» ώστε να παραπεμφθεί σε δίκη ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλ. Κασιδιάρης για το χαστούκι στη συνάδελφό τους Λ. Κανέλλη. Ακόμη μεγαλύτερη υποκρισία όλων όσοι κατά τ’ άλλα δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο διότι πρόκειται για «ένα άθλημα βαρβάρων», «22 βλάκες που κυνηγούν μία μπάλα» και το «νέο όπιο του λαού» και ξαφνικά βρέθηκαν να καταδικάζουν έναν ποδοσφαιριστή διότι θυμήθηκαν ότι το ποδόσφαιρο εκτός από όλα τα παραπάνω, τυχαίνει να είναι και το δημοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο.

Σχετικοί, λοιπόν, λιγότεροι σχετικοί και κυρίως παντελώς άσχετοι με το θέμα εξέφρασαν γνώμη. Δεν αρκεί να είναι κάποιος άνθρωπος του αθλητισμού για να κατανοήσει το θέμα και να βοηθήσει στην πρόοδο της συζήτησης. Ούτε πάλι μπορεί να είναι κάποιος ένας άμπαλος πολιτικός επιστήμονας για να δει το θέμα ολοκληρωμένα. Οφείλει κάποιος να κατέχει το χώρο του ποδοσφαίρου με ιδιαιτερότητές του και τα ποικιλόμορφα χαρακτηριστικά του και παράλληλα να έχει λίγο ασχοληθεί με το παιχνίδι των συμβόλων στις ιδεολογίες και με τη διαδικασία (ανα)παραγωγής τους για να είναι σίγουρος για ό,τι αναλύει. Γνώμη εκφράζει ο καθένας και δικαίως, ανάλυση όμως δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει ο καθένας κι αυτό νομίζω έγινε αρκετά σαφές εν προκειμένω.

6^ον: Η εξόντωση του Γ. Κατίδη θα αφανίσει άπαξ δια παντός το Φασισμό από την Ελλάδα;

Πολλοί μίλησαν για την ανάγκη μίας συμβολικής αντίδρασης στο θέμα «φασιστικός  χαιρετισμός σε γήπεδο ποδοσφαίρου» προκειμένου να χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του και να μην εκκολαφτεί το περιβόητο «αυγό του φιδιού» κ.λπ. Εγώ παραμένω πάρα πολύ απαισιόδοξος για την τακτική αυτή. Θεωρώ ότι με την έκταση που έλαβε το θέμα και με τους τριγμούς που προκάλεσε αποτέλεσε μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία να προβληθεί ο Φασισμός ως μία περιθωριακή (άρα γοητευτική μάλλον) ιδεολογία. Το φασιστικό κάλεσμα ηχεί ακόμη πιο ελκυστικό από το περασμένο Σάββατο, αφού ο μέσος άνθρωπος που θέλει να ξεχωρίσει, να φανεί, να αντιδράσει ή απλά να κάνει το κομμάτι του και να ξεπεράσει σε «χτυπήματα» τον Πάπα και τον Πέπε Γκρίλο (στην γερμανική ιστοσελίδα Bild το θέμα Κατίδη ξεπέρασε τα δύο προαναφερθέντα σε επισκέψεις!) ξέρει πλέον ποια πόρτα πρέπει να κτυπήσει: Την πόρτα των φασιστών που –να είστε σίγουροι– είναι πάντα πρόθυμοι να την ανοίξουν σε άτομα με αναγνωρισιμότητα και επιρροή, όπως οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες, οι οποίοι σπανίζουν σε αυτά τα ακραία χωράφια.

Ο χώρος του αθλητισμού αντίθετα είναι πιο πρόσφορος: Παιδιά με ελάχιστη ή ελλιπή μόρφωση, κλεισμένα για χρόνια σε τέσσερις τοίχους ενός γυμναστηρίου, ο ανταγωνισμός για την ενδεκάδα, ο αγώνας για τη νίκη, το πάθος για την κατάκτηση τίτλων, μεταγραφές. Στην κερκίδα ειδικά ρούχα, σύμβολα, φωνές, ύβρεις, ίντριγκες όλα αυτά αποτελούν μία μάχη χωρίς νεκρούς, αλλά με όλα τα στοιχεία του πολέμου μέσα της. Σε αυτόν το χώρο μία ακραία ιδεολογία βρίσκει ανταπόκριση. Μία σπασμωδική αντίδραση όμως μάλλον θα φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα. Θα ρίξει τον Κατίδη, και τον κάθε επίδοξο Κατίδη, στα δίχτυα του ακροδεξιού χώρου, θα μετατρέψει την ιδεολογία του σκότους σε –δήθεν– αντισυστημικό φωτεινό καταφύγιο. Μόνο η κατάλληλη παιδεία (όχι η κατήχηση) και η συνολική, σφαιρική αναζήτηση αληθειών, η διασταύρωση λόγων και επιχειρημάτων θα αναδείξουν στο μυαλό του κάθε δημοσίου προσώπου, αλλά και κάθε πολίτη τις επικινδυνότητες που κάποιες ιδεολογίες κουβαλάνε εκ γενετής μέσα τους.

Στον Κατίδη θα πρότεινα με την ευκαιρία που –από ό,τι έμαθα– θα πάει με άδεια στην Ιταλία, να επισκεφθεί κάποιο ιστορικό μουσείο. Ας πεταχτεί και βορειότερα στη Γερμανία να συναντήσει την πραγματική φασιστο-ναζιστική ιδεολογία στην εφαρμογή της, στο Άουσβιτς και αλλού. Οι Γερμανοί δεν ντρέπονται για την ιστορία τους, αντίθετα την προβάλλουν για να έχουν οι επόμενοι έναν οδηγό, έναν μπούσουλα παραδειγμάτων και αντιπαραδειγμάτων. (Βέβαια και αυτοί δεν πετυχαίνουν πάντα τον δύσκολο αυτό στόχο.) Θα πρότεινα επίσης μία σειρά από απλά βιβλιαράκια που μιλούν για όλες τις ιδεολογίες, ενώ το προσεκτικά χρησιμοποιούμενο ίντερνετ διαθέτει πλουραλισμό και ευκολίες στην ενημέρωση για το τι πρεσβεύει η καθεμία. Ένα ελάχιστα κριτικό μυαλό μπορεί να διαβάσει λίγα και να καταλάβει πολλά. Ο Κατίδης είναι από τους προνομιούχους που έχουν τα χρήματα να κάνει χρήση όλων αυτών και μέσα από ένα λάθος να κερδίσει την αξιοπρέπεια που μόνο η γνώση και η αλήθεια μπορεί να του ξαναδώσει. Μένει να δούμε αν έχει και το ελάχιστο μυαλό που λέγαμε...

Ανακεφαλαιώνοντας, είμαι πεπεισμένος ότι το παιδί αυτό εν γνώση ή εν αγνοία του ή ακόμη χειρότερα από τη μάστιγα της γενιάς μας, την ημιμάθεια, προέβη σε μία ενέργεια το βάρος της οποίας ούτε γνώριζε ούτε και θα ήθελε ποτέ να σηκώσει. Θα πρέπει όμως να δούμε πολύπλευρα την υπόθεση αυτή και να μη βιαστούμε να εξάγουμε συμπεράσματα που θα καταστρέψουν αφενός τη ζωή και την καριέρα ενός αθλητή, αφετέρου την έννοια των δημοκρατικών θεσμών σε μία χώρα που επαίρεται ότι τους γέννησε. Διότι επιμένω ότι Δημοκρατία δεν σημαίνει επιβολή των πολλών πάνω στους λίγους, αλλά σεβασμός των λίγων από τους πολλούς όταν τουλάχιστον αυτοί οι λίγοι δεν δημιουργούν ουσιώδες πρόβλημα. Δεν μπορούμε να ποινικοποιήσουμε τις ιδεολογίες, παρά μόνο τις πρακτικές που ίσως απορρέουν από αυτές, ίσως πάλι όχι. Δεν είναι όλοι οι φασίστες εγκληματίες, ούτε όλοι οι καταδικασμένοι για εγκλήματα έχουν ακροδεξιά ταυτότητα. Προσωπικά είμαι ικανοποιημένος που στη χώρα που λέγεται Ελλάδα μπορεί/δικαιούται κάποιος να διαβάσει τον «Στόχο», να ψηφίσει τη Χρυσή Αυγή, όπως μπορεί να πιστεύει σε όποιο θεό θέλει, ή να ακούει ό,τι μουσική επιθυμεί και ούτω καθεξής, όσο και αν διαφωνώ κατάφορα με κάποιες επιλογές. Με θλίβει η ύπαρξή τους, με παρηγορεί ότι δικαιούνται να υπάρχουν. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά μας από τους φασίστες. Κανείς δεν μου διασφαλίζει άλλωστε ότι οι δικές μου επιλογές είναι αλάθητες. Η Δημοκρατία θριαμβεύει όταν ανέχεται, όταν αντιλαμβάνεται, όταν κατανοεί και όταν αμύνεται ακριβώς με τα υλικά και τα όπλα που τη δημιούργησαν: παιδεία, πολιτισμός, ισονομία, ισοπολιτεία, ισηγορία. Αντίθετα, νομίζω ότι η Δημοκρατία βαλτώνει όταν μετέρχεται φασιστικών μεθόδων για να αντιμετωπίσει τους φασίστες. Το σύνθημα «Ούτε στην Α.Ε.Κ ούτε πουθενά / τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά» με καλύπτει μόνο στο πρώτο του μέρος, ως ευχή. Στο δεύτερο μέρος του νομίζω ότι εμείς οι οπαδοί… χάνουμε την μπάλα: Η Α.Ε.Κ με τις ευαισθησίες, τις ιδιαιτερότητες και τη σπουδαιότητά της παραμένει ένα αθλητικό σωματείο. Ως τέτοιο ούτε μπορεί, ούτε οφείλει, ούτε πρέπει να τσακίσει το φασισμό. Όπως –ευτυχώς– δεν γίνεται και να τον εδραιώσει. Δεν έχουμε κανένα ιστορικό παράδειγμα που μία ομάδα άλλαξε την πολιτική ιστορία μίας χώρας προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Επιπλέον, δεν δικαιούμαστε να κρίνουμε κανέναν ό,τι κι αν εκφράζει, αν θέλουμε εμείς οι οπαδοί όλων των ομάδων να συνεχίσουμε να εκφράσουμε και πέραν των αθλητικών σκέψεις, αισθήματα και αιτήματα εντός των γηπέδων, χωρίς τη λογοκρισία που ενίοτε δεχόμαστε και το κυνηγητό των αρχών καταστολής. Μιλάω για τον «Carlo που ζει ενώ οι άλλοι έχουν πεθάνει», για την αλύτρωτη Παλαιστίνη, για τους φονιάδες Αμερικάνους, για τον Αλέξη που δολοφόνησε ο πελάτης του Κούγια, για την Τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού και άλλα πολλά που ανέκαθεν οπαδοί εξέφραζαν (ειδικά οι Ενωσίτες έχουν λάβει «βραβεία» πρωτοτυπίας και πρωτοπορίας στην έμπνευση συνθημάτων και πανό). Τελευταία παρουσιάστηκαν έντονα κρούσματα βίαιης ανάσχεσης των οπαδών που έκαναν στο γήπεδο κάτι παραπάνω από το να τρώνε πασατέμπο και να χειροκροτούν σε κάθε γκολ. Θυμάμαι ότι οι περισσότεροι από εμάς τα καταδικάσαμε, ανεξάρτητα από τον ποιας ομάδας οπαδοί «λογοκρίθηκαν» ακόμη και συνελήφθησαν. 

Τέλος και επειδή γνωρίζω  πόσο εύκολο είναι να παρεξηγήσει κανείς τα λόγια μου οφείλω και δύο μικρές εξηγήσεις:

Πρώτον: Ως προς τον Κατίδη, κάθε άλλο παρά τον θαυμάζω. Θεωρώ ότι αν και πολύ ταλαντούχος ποδοσφαιριστής, η όλη του ως τώρα συμπεριφορά (πριν το περιστατικό), τα δεκάδες μικροπροβλήματα που δημιούργησε στα αποδυτήρια, η εμμονή του να μιλάνε για αυτόν περισσότερο για την εκτός ποδοσφαίρου ζωή του παρά για την εντός, το tweeter και το facebook που έχει αναγάγει σε ύψιστες αξίες και κυρίως η αγωνιστική του συμπεριφορά (ατομιστής και μόνιμος θιασώτης της περιττής ενέργειας) με έφερε στα όρια μου. Μάλιστα τον αποδοκίμασα πρόσφατα για την αδιαφορία και την ασέβεια που θεωρώ ότι επέδειξε απέναντι στην κατάσταση της φετινής Α.Ε.Κ, όχι τόσο με τα αγωνιστικά του πταίσματα, όσο για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε αυτά. Φανταστείτε λοιπόν την αμηχανία μου να νιώθω ότι το δίκαιο είναι να υπερασπιστώ αυτόν τον άνθρωπο που ελάχιστα ως τώρα προσέφερε στην ομάδα μου. Υπερασπίζομαι τον άνθρωπο και όχι την πράξη του –την οποία θεωρώ μία ακόμη περιττή χαζομάρα από τις πολλές που έχει προλάβει να κάνει– για την αδικία να πληρώσει με δις ισόβια την… κλοπή μίας σοκοφρέτας από το περίπτερο.

Δεύτερον: Από επιστημονικό ιστορικό ενδιαφέρον εδώ και οκτώ χρόνια μελετώ τον εθνικιστικό και τον υπερεθνικιστικό λόγο, καθώς και τη γένεση (κυρίως εθνοκεντρικών) ιδεολογιών. Σε αυτήν τη μικρή διαδρομή συνάντησα ιδεολογίες με τις οποίες συμφωνούσα σε πολλά. Άλλες στις οποίες εντόπιζα κάποια θετικά. Άλλες τις οποίες σιχάθηκα και μόνο στο άκουσμα των εφαρμογών τους.  Μία μόνο ιδεολογία υπάρχει για την οποία νιώθω φόβο, τρόμο και καθολική αποστροφή για ό,τι μπορεί να επιφέρει. Αυτή είναι ο Φασισμός. Όταν έμαθα τι έκανε αυτό το παιδί (γιατί στην ένταση του αγώνα δεν αντιλήφθηκα τίποτα στο γήπεδο), ένιωσα βαθιά θλίψη και απογοήτευση. Δεν αισθάνθηκα όμως συμμετοχή, ούτε συνενοχή. Κι όμως, είναι ένα ακόμη από εκείνα τα παιδιά που, χωρίς αποκλειστικά δική τους ευθύνη, μπερδεύουν την 28^η Οκτωβρίου με την 25^η Μαρτίου. Ένας από τους 300 φοιτητές του Παντείου που πρόσφατα δεν ήξεραν να απαντήσουν στον καθηγητή τους τι έγινε το 490 π.Χ στο Μαραθώνα (και τελικά απάντησε ορθά μία –καλύτερα διαβασμένη– κοπελίτσα από την Αλβανία...). Ένας από τους δύο Νεοέλληνες που δεν έχουν πάει ποτέ στην Ακρόπολη. Ένας από τους πολλούς που στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009 πήγε στη Μύκονο απέχοντας, γιατί προέκυψε βολικό τετραήμερο...

Και μην λησμονούμε: Φασίστας είναι και ο ψευτόμαγκας που δέρνει τη γυναίκα του αλλά κάθεται προσοχή στη μανούλα του. Κι ας ψηφίζει ΠΑ.ΣΟ.Κ. Φασίστας κι ο γονιός που αναγκάζει το παιδί του να μπει στη Νομική ενώ θέλει να γίνει χορεύτρια. Κι ας ψηφίζει Κ.Κ.Ε. Φασίστας και ο αστυνομικός που καταχράζεται την εξουσία που ο λαός του έδωσε (μαζί με έναν μισθό) απέναντι στον «λαθραίο» πλην άοπλο μετανάστη. Κι ας ψηφίζει Ν.Δ.

Όταν διαγνωστεί καρκίνος σε έναν ασθενή η θεραπεία δεν συνίσταται στο να διαγράψουμε τη λέξη «καρκίνος» από το χαρτί της διάγνωσης ή από το καθημερινό μας λεξιλόγιο. Ούτε παύουμε να μιλάμε σε όσους φίλους καρκίνους στο ζώδιο διαθέτουμε. Τον πολεμάμε με αξιοπρέπεια και δύναμη που πηγάζει από τη θέληση μας να ζήσουμε. Έτσι και από το καρκίνωμα του Φασισμού δεν θα απαλλαγούμε αγνοώντας τον ούτε όμως και επιδεικνύοντας υπερβάλλοντα ζήλο, αλλά με ψυχραιμία, ωριμότητα και λογική.

Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι μόνο μελετώντας, αναλύοντας και εξηγώντας τον φασιστικό λόγο μπορούμε να τον καταχωνιάσουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ούτε με φασιστικού τύπου απαγορεύσεις ούτε με την ποινικοποίηση της έκφρασης και της σκέψης θα πεθάνει ο Φασισμός. Δωρεάν διαφήμιση του προσφέρουμε άθελά(;) μας... Αλλιώς θα αφανίσουμε το αυγό του φιδιού (Κατίδης) προβάλλοντας όμως δίπλα του ολόκληρη την ομελέτα του Φασισμού που σιγοψήνεται, όπως κάνουν οι ημιμαθείς αγνώμονες που ένα δέντρο τους κρύβει το δάσος.

Υ.Γ: Ο Φασισμός δεν ορίζεται από τον αριθμό των θυμάτων, αλλά από τον τρόπο που τα σκοτώνει.

Jean-Paul Sartre

Υ.Γ ΙΙ: Με την ελπίδα ότι θα το ενέκρινε, αφιερώνω ως ελάχιστη συνεισφορά στη μνήμη του το παρόν αρθράκι στον πολιτικό επιστήμονα Νικόλαο Κ. Πρασσά, πολυαγαπημένο μου θείο, μάχιμο πολιτικό και π. Αντιδήμαρχο Χαλανδρίου, που τόσο αδόκητα, απρόσμενα και πρόωρα μας εγκατέλειψε. Ίσως τώρα συνομιλεί στα άπταιστα γαλλικά του με τον Sartre για τον Κατίδη. Αν ήταν εδώ και μου χάριζε τη γνώμη του για το θέμα, το άρθρο μου θα ήταν οπωσδήποτε καλύτερο…